Irony in Leylâ Erbil's Novels

Abstract

Sanat ve edebiyat, sözü günlük kullanımdan uzaklaştırarak sözlerin ötesine geçer ve yeni bir oluşum yaratır. Sanatın bir ögesi olan ironi de sözlerin ötesine geçme aracı olarak varlık gösterir. İroni, yaşamsal temel direktiflerin sanatla yansıtılmasıdır. Başkaldırı, düzene karşı eleştiri ve yıkım aracı olan bu kavram, yaşamsal bir duruşun yansıması olarak varlık gösterir. 20. yüzyıl sonrası Türk edebiyatında oldukça yetkin sanatçılar aracılığıyla varlık gösteren ironiyi, başarılı yansıtan yazarlardan biri de Leylâ Erbil'dir. Çalışmada ironi bağlamında Erbil'in (Tuhaf Bir Kadın, Karanlığın Günü, Mektup Aşkları, Cüce, Üç Başlı Ejderha, Kalan, Tuhaf Bir Erkek) romanlarının kurgusal, biçimsel, dilsel ve anlamsal açıdan ironiyle ilişkisi irdelenecektir. Çalışmanın nihai hedefi, Leylâ Erbil'in romanlarındaki ironiyi tüm boyutlarıyla ortaya koymaktır.

Art and literature goes beyond words and creates a new formation by removing the word from everyday use. Irony, which is an element of art, also exists as a means of going beyond words. Irony is the reflection of the vital basic directives through art. The irony, which is a means of revolt, criticism and destruction against order, appears as a reflection of a vital stance. Leylâ Erbil is one of the writers who successfully reflects the irony that exists in the post-20th century Turkish literature through highly competent artists. In the study, in the context of irony, Erbil; The novel's relationship with the fictional, formal, linguistic and semantic aspects of the novels will be examined by examining the novels of A Weird Woman, The Day of Darkness, Letter Loves, Dwarf, Three-headed Dragon, Remaining, A Weird Man.