The storytelling in Behçet Çelik's works

Abstract

İlk öyküsü 1987'de 'Varlık' dergisinde yayımlanan Behçet Çelik (1968), art arda yayımladığı öykü kitaplarıyla son dönem Türk öykücülüğünün önde gelen isimlerinden olur. Behçet Çelik'in öykülerinde toplumsal bir arka planla içe dönük, geçmişe sığınan, suskun, yabancılaşmış ve değişime ayak uyduramayan insanlar, gerçekçi bir şekilde ele alınır. Çelik öykülerinde gerçeklik, giderek öykülerde insan ilişkileri açısından ana bir yönelime dönüşür. 1980 sonrası Türk edebiyatında Behçet Çelik'in ilk öykülerinden itibaren odağında insan ilişkileri ve bu ilişkilerin barındırdığı saklı anlamlar olur. Behçet Çelik'in öykü tekniğini belirleyen bu yönelim, öykülerinde bellek, melankoli, yalnızlık ve suskunluk gibi temel konuların ön plana çıkmasını sağlar. Ayrıca Behçet Çelik, kendisinin de içinde sayıldığı 90 kuşağı öykücülerinin genel eğilimlerinin dışında bir öykü anlayışı benimseyerek Türk edebiyatının önceki kuşaklarına bağlanır. 90 kuşağının dil oyunlarına dayalı, kapalı imajların benimsendiği öykü dünyasına karşılık; Behçet Çelik, içeriği ön plana çıkaran, yalın bir anlatımla öykü sanatının da önemsendiği öyküler kaleme alır. Bu çalışma, bu türden yönelimleri temel alarak Behçet Çelik'in öykü dünyasını; Türk öyküsünün gelişimi açısından ele almaya, bu temelde eleştirel bir konumlandırma yapmaya ve öykü çözümlemesine yöneliktir.

Behçet Çelik (1968) published his first short story in 1987 in 'Varlık' magazine having published numerous short story collections, Çelik became a prominent figure in contemporary Turkish literature. In his stories, introverted individuals who, having failed to adapt themselves with the change, are alienated and have chosen to remain silent anda have taken refuge in the past are explored against a societal background in a realistic way. In Çelik's stories, the reality gradually turns into a major tendency in personal relationships. Starting already in his initial stories, there is a focus in his work on relationships and the implicit meanings held in these relationships. This tendency shapes his story writing technique, and results in foregrounding such major themes as memory, melancholia, loneliness and silence. Moreover, adopting a story writing conception different from that of the 90s generation writers – of which he is considered to be a part – he connects with the previous generations of Turkish literature. Diverging from the story conception of the 90s generation based on language games and covert imagery, Behçet Çelik pens stories in a plain style and foregrounds the contents of the stories, he thus pays due importance to the very art of story. Considering such tendencies, this study explores Behçet Çelik's conception of short story with respect to the development of Turkish short story, and proposes a critical contextualization of his ouevre and story analysis.