Diyabetik Hastalarda Tetik Parmakta Uygulanan Perkütan Gevşetme ve Açık Cerrahi Tekniklerinin Uzun Dönem Sonuçları

Abstract

Giriş Tetik parmak diyabetik hastalarda daha sık görülür ve diyabetik olmayan hastalara göre ameliyat sonrası daha ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Bu çalışmanın amacı, diyabetik hastalarda açık ve perkütan gevşetme tekniklerinin sonuçlarını karşılaştırmaktır. Gereç ve Yöntem Bu retrospektif çalışmaya dahil edilme kriterlerini karşılayan 62 hasta alındı. Bu hastalardan 32'sine açık gevşetme cerrahisi, 30'una ise 18 ölçer iğne ile perkütan gevşetme uygulandı. Hastalar veriler açısından ameliyat öncesi ilk başvuru anında, postoperatif 3. hafta, 6. ay ve 1. yıl olmak üzere retrospektif olarak değerlendirildi. Demografik veriler, ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 6. ve 12. aylarda Visuel Analog Skala (VAS) skorları, 6. ay ve 1. yıl sonunda nüks oranları, 1 yıl sonunda Quinnell derecelendirme ölçeği ve yara yeri enfeksiyonu, tendon hasarı ve nörovasküler komplikasyonlar retrospektif olarak incelendi. Klinik değerlendirmede VAS skorları ve Quinnell derecelendirme ölçeği kullanıldı. Bulgular Çalışmada 32'si (%51.6) açık grupta ve 30'u (%48.4) perkütan grupta olmak üzere toplam 62 hastanın verileri istatistiksel olarak analiz edildi. Hastaların yaş ortalaması 58.97±7.51 (min-max: 45-72) yıl idi. Tetik parmak ve Quinnell derecelendirme sistemi puanlarının dağılımları gruplar arasında istatistiksel olarak benzerdi (sırasıyla P=0.974, P=0.279). Perkütan grupta 6. ve 12. aylarda tekrarlayan tetikleme oranı anlamlı olarak daha yüksekti (sırasıyla P=0.049, P=0.049). Perkütan grupta (1.70±0.75) ortalama işe dönüş süresi açık gruptakilerden (3.88±1.21) anlamlı olarak daha kısaydı (P<0.001). Pre-op, Post-op 6. ve 12. ay VAS skorları gruplar arasında anlamlı farklılık göstermedi (sırasıyla P=0.466, P=0.356, P=0.175). Sonuç Bu çalışmada diyabetli hastalarda hem perkütan hem de açık gevşetme teknikleri ile tatmin edici sonuçlar elde edilmesine rağmen, perkütan salınım tekniğinin ayaktan tedavi ortamında kolaylıkla uygulanabilen ve daha az komplikasyonu olan bir yöntem olduğu görülmüştür.