Browsing by Author "Ercik, Hamdullah"

Now showing 1 - 1 of 1

Kelamî Açıdan Dünya Hayatının Degeri
(2013) Ercik, Hamdullah; Erdemci, Cemalettin
Allah-âlem ilişkisi kapsamında yapılan araştırmada, dünyanın şahid âlem denilen duyular âlemini ifade ettiği ve eşyanın hakikatlerine ilişkin bilgileri sunduğu kanısına varılmaktadır. Burada dünya, bir taraftan eşyanın genel geçer prensiplerini verirken diğer taraftan aşkın bir alana ilintilenmiş olarak işaretler âlemine dönüşmektedir. Allah?ın varlığının tasavvur ve tasdik edildiği zemini ifade etmesinin yanında Âhiret hayatının yaşanılan ana yakın kısmı olarak hayatın diğer bileşeni olduğu sonucuna ulaşılmaktadır. Ancak eşyanın ibahasına aykırı olarak ?arzu? ve ?kaygı?ların, düşünen insanın karakteri üzerinde etkiler yaptığı, böylece doğrusal zamanın kısmi bölünmelere uğradığı ve bunun neticesinde varlık, değer ve bilgi alanında bir parçalanma yaşandığı tespit edilmektedir. Bu parçalanmanın görünen âleme indirgenen yüzü olarak sekülerleşme ve onun aşkın alana yansıması olarak ruhçuluğun insanın dünyevi hayatıyla ilgili sorunlarını çözemediği sonucu olgusal yönleriyle tespit edilmektedir. Böylece her iki uç dünyevileşme eğilimi arasında dengeli bir yolu bulma arayışları, ekseninde insan olan İslam?ın dünyevileşme projesini önemli kılmaktadır. Kur?ân?ın, inanç ve vahiy karakterleri etrafında dünyevileşme sahaları keşfedilmeye çalışıldığında dünya hayatının Âhiret'in kazanılmasında bir zaman kesiti olduğu ancak bunun dünyanın değersizliğine yorumlanmayacağı sonucuna varılmaktadır. Cezalandırmanın bireysel ve sosyal yönlerinin olması dünya hayatının, insanın ahlak ve riyazetteki gelişmesine paralel olarak değiştiğini göstermektedir. Burada, İslam?ın dünyaya bakışının proaktif olduğu görülmektedir. Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyaya çalışırken yarın ölecekmiş gibi ahirete çalışmayı salık vermektedir. Dünya hayatında çalışmayı tavsiye ederken öncelemeyi; Âhiret hayatı için çalışmayı tavsiye ederken de önemsemeyi vurgulamaktadır. Bu ilahi denge, dünya hayatını, ahretin sorgusu altında yaşamayı zorunlu kılmaktadır. Bu bağlamda Âhiret düşüncesinin aynı zamanda bir otokontrol sistemi olduğu, burada insanın, günü birlik olarak bu muhtevayı yakalaması gerektiği sonucuna varılmaktadır.