Fear of Death in Don Delillo's White Noise and Zero K

Abstract

Sürekli tekrar eden TV reklamlarına maruz kalan, aslında hiçbir zaman reklam izlemek için televizyonu açma niyetinde olmayan potansiyel tüketiciler, ya kendi iç seslerini, hayatın gerçekliğini, her an tecrübe edebilecekleri ölüm korkusunu bastırmak için televizyonu açık tutarlar ya da yanlarındaki insanlarla veya yakınlarıyla iletişim kurmama eğilimine yönelirler. Sebep ne olursa olsun, TV izlemeyi çekici kılmanın tek amacı büyük ölçüde yerine getirilmiş olur: insanlara asla ihtiyaç duymadıkları ürünleri satmak. White Noise'de Babette'in yaşam tarzı bunun açık bir örneğidir. Bilinçli satılan ve bilinçsiz alınan, bir süre sonra evde büyük yer kaplayan ve tüketicinin para ödediği için çöpe atmaktan imtina ettiği ya da başkasına vermek istemediği ürünler yığını, insanı onları kaybetme korkusuyla beraber dünyaya bağlanmaya ve hâliyle Firavunlar gibi ölüm gerçeğinden uzaklaşmaya yöneltir. Satır araları ölüm korkusuyla dolu olan White Noise ve Zero K aynı ölçüde ürkütücüdür. Zero K'da ise durum tamamen farklıdır. Bir şeyi ertelemek onunla yüzleşmekten korkmaktan kaynaklanır.Potential consumers who are exposed to these persistent iterations of commercials, who actually never turn the TV on to watch commercials, either keep the TV on to suppress their own inner voices, or do not want to communicate with the people next to them. Whatever the reason, TV's sole purpose has largely been fulfilled: to sell people products they never needed. In the book, Babette's lifestyle is a clear example of this. These are products that are sold consciously and bought unconsciously, take up a large space in the house after a while, and the buyer does not want to throw them away or give them to someone else because they have paid them. Of course, White Noise must be considered as a novel but the author is a human-being who can feel, think, deduce and speculate. Behind the novel there lays some truths like we consume constantly and unconsciously as if the naturel resources are endless, and DeLillo explicitly wants us to remember that we never want to wake up just like a baby listening white noise to make him/her fall asleep. This paper aims to show how their life-style shaped by technology and ads and how their lives changed after epidemic disasters. In addition to this it reveals the similarities between fictional and non-fictional catastrophe. We all tend to collect things that we don't need and we never use. Just like a kleptomaniac person who has a very strong wish to steal that cannot be controlled, the people in our age have become hoarders.