YYÜ GCRIS Basic veritabanının içerik oluşturulması ve kurulumu Research Ecosystems (https://www.researchecosystems.com) tarafından devam etmektedir. Bu süreçte gördüğünüz verilerde eksikler olabilir.

Doktora Tezleri

Permanent URI for this collectionhttps://hdl.handle.net/20.500.14720/12

Browse

Browsing Doktora Tezleri by Subject "8-Hydroxy Deoxyguanosine"

Filter results by typing the first few letters
Now showing 1 - 1 of 1
  • Thumbnail Image
    Doctoral Thesis
    The Effect of Thymoquinone Treatment on Nuclear Factor Kappa B(Nf-Κb) and Dna Damage on Experimental Diabetic Rats
    (2014) Usta, Ayşe; Dede, Semiha
    Deneysel diyabetli ratlarda timokinon uygulanmasının Nükleer faktör kappa B (NF-κB) ve DNA hasarı üzerine etkisi, Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Biyokimya Anabilim Dalı, Doktora Tezi, Van, 2014. Bu çalışmada, deneysel diyabete bağlı olarak meydana gelmesi olası komplikasyonların saptanmasında, Nükleer faktör kappa B ve DNA hasarı oluşumunun etkisi ve bu komplikasyonların önlenmesi ve tedavisinde timokinonun olası rolünün değerlendirilmesi amaçlandı. Bu amaçla 28 adet 200-250 gr ağırlığında erkek Wistar-Albino rat kullanıldı. Her biri yedi rattan oluşan; kontrol (K), timokinon (T), diyabet (D) ve diyabet+timokinon (DT) grupları olmak üzere dört gruba ayrıldı. Diyabet oluşturmak için D ve DT grup ratlara 45 mg/kg tek doz streptozotosin (STZ) intraperitoneal (i.p) yoldan uygulandı. DT ve T grubundaki ratlara timokinon ayçiçeği yağında çözdürülerek, 30 mg/kg/gün olarak gavaj yoluyla uygulandı. 21 günlük denemeden sonra toplanan kan örneklerinde glukoz, HbA1c, ALT, AST, GGT, üre, ürik asit, kreatinin değerlerine ayrıca NF-kappaB ve 8-OHdG miktarlarına bakıldı. Analiz sonuçlarına göre, glukoz düzeylerinin diyabet grubunda önemli oranda arttığı (p<0.05), DT grubunda ise bu düzeylerin azaldığı ve kontrol grubuna yaklaştığı (p<0.05) ve timokinon uygulanan grupta ise kontrole göre düştüğü (p<0.05) saptandı. HbA1c düzeylerinin ise sadece diyabetli grupta önemli derecede artmış (p<0.05) olduğu, DT grubunda ise önemli oranda azalarak kontrole yaklaştığı gözlendi. ALT ve AST aktivitelerinin; diyabetli grupta önemli derecede arttığı (p<0.05), DT grubunda ise önemli oranda azalarak kontrole yaklaştığı gözlendi. GGT aktivitelerinin; diyabetli grupta en yüksek (p<0.05) olduğu, DT grubunda diyabetli gruba göre önemli oranda azaldığı (p<0.05), ama kontrole göre halen yüksek olduğu p<0.05) görüldü. Üre konsantrasyonlarının, diyabet grubunda en yüksek, timokinon grubunda en düşük (p<0.05) olduğu, DT grubunda ise diyabetli gruba göre önemli oranda azalarak (p<0.05) kontrol düzeylerine geldiği belirlendi. Ürik asit ve kreatinin düzeyleri bakımından gruplar arasında istatistik bir anlam tespit edilmedi. DNA hasarı düzeylerinin; deneysel diyabet oluşturulan her iki grupta da önemli oranda arttığı, timokinon uygulanan grupta bir miktar azalma olmasına rağmen, bunun istatistik olarak anlamlı olmadığı belirlendi. NFκB düzeylerinin; diyabetli grupta en yüksek olduğu (p<0.05), timokinon ve DT gruplarında ise diyabetli gruba göre önemli bir fark olmadığı saptandı. Timokinon uygulanan diyabetli grupta ise, istatistiksel olarak anlamlı olmayan bir azalma tespit edildi. Sonuç olarak, STZ ile oluşturulan deneysel diyabette artan glukoz ve HbA1c düzeyleri ile karaciğer ve böbrek hasar göstergelerinin TQ uygulanmasını takiben önemli oranda düştüğü ve kontrol grubuna yaklaştığı görüldü. NFκB düzeyleri ve DNA hasarını gösteren 8-OHdG'nin ise diyabetli grupta arttığı, TQ uygulanmasının istatistiksel olarak önemsiz bir azalmaya neden olduğu saptandı. Anahtar sözcükler: Diabetes Mellitus, DNA hasarı, Nükleer faktör-kappa B, Rat, Timokinon, 8-hidroksi–2-deoksiguanozin.